Wypadek w pracy nigdy nie jest przyjemnym przeżyciem. Poza stresem związanym z obrażeniami i dojściem do zdrowia pojawia się jeszcze ten związany z wydatkami wynikającymi z leczenia. W poprzedniej części opisaliśmy świadczenia związane z samym wypadkiem, a w tej części przedstawimy, jakie są jeszcze możliwości i co jeszcze można w takiej sytuacji zrobić.

Jeśli w wyniku wypadku utraciliśmy zdolność do wykonywania pracy, to przysługuje nam prawo do renty.

O takie świadczenie mogą starać się osoby w wieku od 30 do 64 lat, u których w wyniku wypadku lub choroby zawodowej oszacowano trwale ograniczoną zdolność do pracy o co najmniej 25%. Wysokość tego świadczenia jest ściśle związana ze stopniem ograniczenia zdolności do pracy, a także z możliwościami utrzymywania się z pracy zarobkowej. Są możliwe cztery pułapy renty z tytułu niezdolności do pracy i wynoszą one kolejno 25%, 50%, 75% oraz 100%. 

Świadczenie rehabilitacyjno-szkoleniowe oraz renta z tytułu niezdolności do pracy są wypłacane na dwa sposoby.

Po pierwsze świadczenia są powiązane z wysokością dochodów, i to jest również pierwszy sposób. Obliczane są one na podstawie wysokości dochodów z pracy. W drugim przypadku poszkodowany otrzymuje świadczenie gwarantowane, czyli garantiersättning. Przyznaje się je osobom, których dochody były zbyt niskie, bądź nie było ich wcale. Dzięki temu takie osoby mogą liczyć na minimalne zabezpieczenie finansowe, które nie ma związku z wcześniejszymi dochodami.

Pomimo otrzymywania jednego z powyższych świadczeń, osoba taka ma możliwość podjęcia pracy zarobkowej bez zagrożenia utracenia prawa do dodatkowego zasiłku czy renty. W takiej sytuacji powyższe świadczenia mają formę zawieszoną. Może do tego dojść, jeśli świadczeniobiorca otrzymywał zasiłek lub rentę przez minimum rok i chciałby się przekonać, czy mógłby wrócić do pracy. Pozytywnym aspektem takiej sytuacji jest fakt, że w okresie próbnym pracownik może pobierać zarówno świadczenie, jak również wynagrodzenie za pracę. Jeśli próba przebiegnie pozytywnie i pracownik będzie mógł wrócić do pracy, dopiero wtedy zawiesza się świadczenie. Czas przeznaczony na próbę oraz okres zawieszenia świadczenia nie powinny przekraczać dwudziestu czterech miesięcy kalendarzowych. Chyba że zasiłek lub rentę przyznano czasowo, wtedy świadczenie ustaje po tym okresie. 

Pracownicy, którzy są w wieku od 19 do 29 lat i ulegli wypadkowi, w wyniku którego ich zdolność do pracy została obniżona o minimum 25%, mogą ubiegać się o zasiłek rehabilitacyjno-szkoleniowy. Podobnie jak w przypadku starszych pracowników, wysokość świadczenia zależna jest od stopnia ograniczenia zdolności do pracy, a także perspektyw na wykonywanie pracy zarobkowej. Wysokość zasiłku wynosi od 100 do 25%, zmniejsza się ją o 25%. 

W przypadku, gdy w wyniku ograniczenia sprawności wydłużeniu ulega okres nauki w szkole, w stopniu podstawowym lub średnim, wtedy uczeń otrzymuje zasiłek rehabilitacyjno-szkoleniowy bez ustalenia stopnia ograniczenia zdolności do pracy. Świadczenie nie wyklucza udziału w zajęciach, które mogą przyczynić się do poprawy zdolności do pracy. 

Dodatkowym zasiłkiem, o jaki można się starać, jest świadczenie na asystenta osobistego. Przyznaje się je osobom, które doznały poważnego i długotrwałego ograniczenia zdolności do pracy, a także wymagają stałej pomocy osób postronnych. Mogą go otrzymać nie tylko dorośli, ale również dzieci pod warunkiem, że pomoc potrzebna jest w czynnościach życia codziennego, przez minimum 20 godzin tygodniowo. 

Jeśli mamy w rodzinie osobę niepełnosprawną to również przysługuje jej zasiłek.

Jednakże najwcześniej, kiedy może się o niego starać, jest to pierwszy lipca w roku, w którym ukończy 19 lat. Dodatkowymi warunkami jest wystąpienie niepełnosprawności przed ukończeniem 65 roku życia. Ponadto osoba niepełnosprawna musi wymagać pomocy osób trzecich podczas wykonywania codziennych obowiązków, przy pracy czy też nauce przez co najmniej rok. Uzupełniającym argumentem może być ponoszenie wysokich kosztów z powodu ograniczenia sprawności. 

W Szwecji nie ma w pełni funkcjonującej pomocy społecznej.

Zazwyczaj stosowane są doraźne środki wspierające indywidualną osobę lub całą rodzinę, na okres tymczasowy, gdy nie posiadają oni wystarczających środków do pokrycia kosztów utrzymania. Nie ma dodatkowych kryteriów, które należy spełniać, by otrzymać pomoc społeczną. Wystarczy, że zostaniemy uznani za osoby potrzebujące pomocy. 

System społeczny jak w wielu innych krajach finansowany jest z podatków, ale dodatkowo pobierane są jeszcze składki. Ich wysokość jest zależna od dochodów. Pracodawcy odprowadzają składki, które pokrywają większość kosztów. Dodatkowo zostały też wprowadzone składki od ubezpieczonych, które finansują system emerytalny. Z pobranych składek opłaca się około 60 procent wszystkich wydatków związanych z ubezpieczeniami. Pozostałe 40 procent finansowane jest z funduszy lub podatków z budżetu państwa. Co ciekawe pracodawcy również płacą składki za osoby powyżej 65 roku życia, tylko niższe. System opieki zdrowotnej finansowany jest głównie z regionalnych podatków, dotacji państwowych oraz opłat użytkowników. Środki na pomoc społeczną pozyskiwane są w głównej mierze z podatków lokalnych.